Bandung

Onze eerste dag in Bandung. 
In het ziekenhuis liep het niet helemaal lekker. Registreren duurde lang omdat de gegevens van de verzekering niet waren doorgekomen, de bloeduitslagen waren verlopen dus opnieuw prikken. Al met al zorgde dit voor een vertraging van 4 uur! Van 08:00 tot 16:30 in het ziekenhuis gezeten! Fabe kwam lichtelijk geërgerd terug...
Intussen speelden de kinderen petak umpat (verstoppertje) in het hotel met twee indonesische broertjes van 8 en 5 jaar oud. 
Wat is Google translate  toch handig! De kinderen hebben weinig woorden nodig. Ze communiceren in eigen taal met handjes en voetjes en spelen vervolgens uren samen. Zo leuk om te zien! Nellie beticht Dirk en een van de broertjes even later zelfs van samenspanning, hoe dan? Ja mama, ze spreken dingen met elkaar af! Geweldig!

In de avond even naar alun alun, helaas vinden we niets meer terug van 10 jaar geleden. De markt is weg en heeft plaats gemaakt voor een groot picknick/speelveld voor families. Een beetje vergelijkbaar met het museumplein. Kinderen rennen en spelen. Er wordt speelgoed verkocht en aan de buitenkant staan de stalletjes met eten. We worden vergezeld door Hendro, de broer van Utami en Endah, die ook in Bandung woont. Even snel wat eten in de mall en dan terug naar het hotel.

Vandaag voel ik me afschuwelijk. Het moet er altijd een keer van komen...misselijk! De rest zal ik jullie besparen....Gelukkig hebben we pilletjes meegenomen. 
Zou het van die pisang goreng gekomen zijn? Ach hij was lekker, al moet ik er nu niet meer aan denken! Even wat droog brood en slappe thee naar binnen en dan samen met Hendro rond 08:00 uur richting de hot springs in Ciater.
Even baden in het hete water. Bijzonder dat dit bestaat! 
De weg er naartoe is prachtig, door Lembang langs de theeplantages, schitterend! Eindelijk moet je het zien want het is op foto gewoon niet vast te leggen merk ik.

Nellie heeft een soort sensor voor paardjes...ze ziet ze overval! We proberen haar om te leiden maar kunnen er niet onderuit, ze mag een rondje maken samen met Dirk. Helemaal het einde!

Op de terugweg naar Bandung krijgen we een hevige regenbui. De straat verandert in een rivier. Bizar zoveel water in een keer!
Als we bij Pak Udjo aankomen is het gelukkig bijna droog. We kijken naar een voorstelling van kindertjes die dansen en de anklung bespelen. Dirk en Nellie vinden het erg leuk. Dirk is gespot door een paar meisjes van zijn leeftijd. Ze wijzen en lachen. Hij lacht lief terug, heeft echt geen idee dat joch! Even later vechten ze bijna om zijn hand als ze mensen uit het publiek mogen halen om mee te dansen. Hij laat zich gewillig meevoeren en beantwoord de tientallen vragen die ze op hem afvuren. Ongemakkelijk is hij ook niet temidden van hun gegiechel en aanrakingen. Zo schattig! 

We ontmoeten daar ook dokter Susi die ons heeft uitgenodigd bij haar te komen eten. Zij heeft Fabian in 2007 behandeld in haar kliniek. Ze hebben al die tijd contact gehouden. Wat een gastvrijheid weer! Ze wil graag dat we bij de volgende keer bij hun overnachten. In Nederland ondenkbaar dit...
Na een gezellige avond keren we met de taxi terug naar het hotel.
Morgen dialyse, inpakken en voorbereiden op een lange treinreis naar Banjar.